Goed wat ons doen,
Die tyd om sak en pak te verhuis het uiteindelik aangebreek: na 'n maand van pak en laaste verpligtinge nakom, is ons uiteindelik oppad Hermanus toe. Dis amper vreemd om te dink dat ons van more af nooit weer na ons huisie in Pretoria sal verwys as "huis" nie.
Om te trek is 'n merkwaardige mylpaal in die lewe. Dis soos om skielik remme aan te slaan in die middel van die snelweg en soos 'n besetene 'n u-draai oor die middelman te maak.
Die eerste ding wat gebeur is dat diep oomblikke van introspeksie jou toeslaan. Skielik besin jy oor jou lewe, en kry jy baie redes om spyt te wees oor al die goed wat jy nooit by uitgekom het nie, al die mense saam met wie jy nooit gekuier het nie, en al die geleenthede wat jy nooit nagejaag het nie. En terwyl jy so jou besittinkies oppak ontdek jy goed uit jou verlede wat vir nege jaar in 'n hoek gelê en stof opgaar het en 'n nuwe vlaag van diep denke in jou opwakker. Dan moet daardie herinnering in 'n boks gepak word sodat dit in 'n nuwe dorp kan lê en stof opgaar, heel vergete vir die volgende nege jaar. Maar weggooi? *snak geskok na asem* Hoegenaamd nie!
Met al die meubels wat nou skielik weg is, is sulke dik lae stof vir die eerste keer in jare sigbaar op die plekkies waar niemand ooit kon skoonmaak nie (hoewel ek vermoed my Ma daar sou skoongemaak het; dis 'n ma vir jou). En jy besef ook hoeveel gemors jy opgegaar het sonder om ooit daaroor te dink. Ek sou nooit kon glo hoeveel goed in ons klein huisie kan inpas as ek dit nie self moes oppak nie.
Maar om te trek gaan nie net oor wat jy agterlaat of saamvat nie. Dis ook 'n tyd van vorentoe kyk. Dis 'n nuwe begin, 'n geleentheid om jou lewe af te stof en te polleer tot hy blink. Dis 'n tyd wanneer jy jou seëninge tel en dankbaar is vir wat jy het en waarheen jy oppad is.
Ek sien baie uit om in Hermanus te vestig -- ek spring omtrent uit my vel uit! Ek hoop net dat ek die guts sal hê om hierdie nuwe seisoen met beide hande aan te gryp. My grootste hoop is dat wanneer die volgende mylpaal verby kom, ek niks sal hê om oor spyt te wees nie. Maar soos Alan Platt gereeld sê, "Maak nie saak waar jy is nie, dáár is jy". Jy neem jou baggage saam, letterlik en figuurlik. Die goed wat jou in een deel van die land teruggehou het om jou drome uit te leef trek sak en pak saam na jou nuwe tuiste.
Ek wonder of mens ooit op 'n plek kan kom waar jy voel jy is nou volwasse, jy het "gearriveer"? Elke jaar is vir my net nog 365 dae wat verby is sonder dat ek voel ek het groot geword. Is ek die enigste een? Die liedjie "Potential" deur Chris Sligh verwoord ietsie daarvan, so ek los jul met hierdie (oop) gedagte.
Tot wedersiens.
"Potential" by Chris Sleigh
We were young, with hopes to last a lifetime
Burning dreams of anticipation
10 years on and we're still trying to figure out
what to be when we grow up
We're almost 30, still getting it together
Getting desperate
Is this gonna take forever?
Chorus:
Oh, does everybody feel this way...
Getting old but never growing up?
Oh, is there a destination waiting for me...
Where I can finally meet the [wo]man I'm meant to be?
We are young, with hopes that fade with ages
Life is full of empty pages
We're like a river, twisting and turning
But never finds the open sea
Chorus
Oh I need someone to show me
Where could I begin
Oh, I need someone to lead me
Hold my hand and take me
To where I've never been
I'm getting desperate
Is this gonna take forever
Chorus (Lyrics from www.6lyrix.com)
My lewe in 'n skoendoos
Die tyd om sak en pak te verhuis het uiteindelik aangebreek: na 'n maand van pak en laaste verpligtinge nakom, is ons uiteindelik oppad Hermanus toe. Dis amper vreemd om te dink dat ons van more af nooit weer na ons huisie in Pretoria sal verwys as "huis" nie.
Om te trek is 'n merkwaardige mylpaal in die lewe. Dis soos om skielik remme aan te slaan in die middel van die snelweg en soos 'n besetene 'n u-draai oor die middelman te maak.
Die eerste ding wat gebeur is dat diep oomblikke van introspeksie jou toeslaan. Skielik besin jy oor jou lewe, en kry jy baie redes om spyt te wees oor al die goed wat jy nooit by uitgekom het nie, al die mense saam met wie jy nooit gekuier het nie, en al die geleenthede wat jy nooit nagejaag het nie. En terwyl jy so jou besittinkies oppak ontdek jy goed uit jou verlede wat vir nege jaar in 'n hoek gelê en stof opgaar het en 'n nuwe vlaag van diep denke in jou opwakker. Dan moet daardie herinnering in 'n boks gepak word sodat dit in 'n nuwe dorp kan lê en stof opgaar, heel vergete vir die volgende nege jaar. Maar weggooi? *snak geskok na asem* Hoegenaamd nie!
Met al die meubels wat nou skielik weg is, is sulke dik lae stof vir die eerste keer in jare sigbaar op die plekkies waar niemand ooit kon skoonmaak nie (hoewel ek vermoed my Ma daar sou skoongemaak het; dis 'n ma vir jou). En jy besef ook hoeveel gemors jy opgegaar het sonder om ooit daaroor te dink. Ek sou nooit kon glo hoeveel goed in ons klein huisie kan inpas as ek dit nie self moes oppak nie.
Maar om te trek gaan nie net oor wat jy agterlaat of saamvat nie. Dis ook 'n tyd van vorentoe kyk. Dis 'n nuwe begin, 'n geleentheid om jou lewe af te stof en te polleer tot hy blink. Dis 'n tyd wanneer jy jou seëninge tel en dankbaar is vir wat jy het en waarheen jy oppad is.
Ek sien baie uit om in Hermanus te vestig -- ek spring omtrent uit my vel uit! Ek hoop net dat ek die guts sal hê om hierdie nuwe seisoen met beide hande aan te gryp. My grootste hoop is dat wanneer die volgende mylpaal verby kom, ek niks sal hê om oor spyt te wees nie. Maar soos Alan Platt gereeld sê, "Maak nie saak waar jy is nie, dáár is jy". Jy neem jou baggage saam, letterlik en figuurlik. Die goed wat jou in een deel van die land teruggehou het om jou drome uit te leef trek sak en pak saam na jou nuwe tuiste.
Ek wonder of mens ooit op 'n plek kan kom waar jy voel jy is nou volwasse, jy het "gearriveer"? Elke jaar is vir my net nog 365 dae wat verby is sonder dat ek voel ek het groot geword. Is ek die enigste een? Die liedjie "Potential" deur Chris Sligh verwoord ietsie daarvan, so ek los jul met hierdie (oop) gedagte.
Tot wedersiens.
"Potential" by Chris Sleigh
We were young, with hopes to last a lifetime
Burning dreams of anticipation
10 years on and we're still trying to figure out
what to be when we grow up
We're almost 30, still getting it together
Getting desperate
Is this gonna take forever?
Chorus:
Oh, does everybody feel this way...
Getting old but never growing up?
Oh, is there a destination waiting for me...
Where I can finally meet the [wo]man I'm meant to be?
We are young, with hopes that fade with ages
Life is full of empty pages
We're like a river, twisting and turning
But never finds the open sea
Chorus
Oh I need someone to show me
Where could I begin
Oh, I need someone to lead me
Hold my hand and take me
To where I've never been
I'm getting desperate
Is this gonna take forever
Chorus (Lyrics from www.6lyrix.com)
0 mense het al kommentaar gelewer:
Post a Comment